پیدایش

اولین نشانه استفاده از اسپلینت به برخی اجساد مومیایی شده مربوط است که بین سال های ۲۷۵۰تا ۲۶۲۵ قبل از میلاد مسیح دفن شده اند . بعضی از این اجساد اسپلینت هایی را که درون پارچه های مومیایی لفاف شده بودند ، به همراه داشتند . این اسپلینت ها در زمان دفن اجساد مذبور ، دست نخورده به همراه اجساد زیر خاک دفن شده بودند . نکته جالب توجه در بررسی این اسپلینت ها این است که اثرات حاصل از استفاده آن ها با اسپلینت های رایج عصر ما و  استاندارد های ساخت کنونی کاملا مطابقت دارد .

                                                  

سابقه ارتز های پا به ۲۰۰۰ سال پیش بر می گردد .یافته های باستان شناسی نشان داده مردم مصر از لایه های پشم در قسمت های مختلف صندل هایشان استفاده می کردند تا فشار های ناشی از تحمل وزن و کشش بند های صندل را تخفیف دهند .

در قرن ۱۲ میلادی استفاده از بریس به عنوان یک بخش مهم دانش پزشکی مورد توجه واقع و اصولی برای طراحی و ساخت ارتز ها ارائه گردید .در این زمان نمونه های ساده تری از ارتز ها به وجود آمد و ارتز هایی اعم از انواع بریس های چوبی و فلزی برای درمان ناهنجاری های ستون فقرات و اندام ها به کار گرفته شد. عملکرد این ارتز ها به وضوح قابل بیان بود .

معرفی کلاسیک

بی شک امبروس پاره(Ambroise Paré) فرانسوی را می توان پدر علم ارتز دانست . وی درسال ۱۵۱۰ به دنیا آمد . بعد از فارغ التحصیل شدن در رشته جراحی سال ها در ارتش فرانسه مشغول به خدمت بود به همین واسطه تجربیات بی نظیری در جراحی به دست آورده و شهرت او باعث شد بسیاری از پادشاهان فرانسوی وی را به عنوان پزشک خصوصی دربار به خدمت بگیرند.در آن زمان رشته ای به نام ارتوپدی نبود .وی کتابی را به معرفی انواع بریس ،پروتز و دیگر طرح های کمکی اختصاص داد . در این کتاب او انواع کرست های ستون فقرات ،بریس های مخصوص شکستگی ها ،بریس هایی که سبب برداشتن وزن از روی مفصل ران می شدند و همچنین کفش های ویژه ای برای اصلاح ناهنجاری پا چنبری یا کلاب فوت(club foot) را که عموما جزو ابداعات وی بود را معرفی کرد .

اولین کتاب

در سال ۱۷۴۱ دکتر فرانسوی به نام نیکلاس اندری Nicolas Andry (پروفسور پزشکی دانشگاه پاریس) برای اولین بار در رابطه با درمان کودکان مبتلا به ریکتس Rickets  به کار برد .وی کتابی را به نام ارتوپدیک orthopedic (این واژه از کلمه یونانی به معنای صاف کردن کودکان گرفته شده است) را در سال ۱۷۴۱با هدف آگاهی عموم مردم و در مرحله بعد پزشکان در مورد درمان های اختلالات راستای اندام ها در کودکان و درمان آن ها به زبان فرانسوی به نگارش درآورد . این کتاب در سال ۱۷۴۳ با نام orthopaedia  به زبان انگلیسی ترجمه شد .عکس روی جلد این کتاب درختی بود که پایه ای در کنارش قرارداده شده بود تا صاف شود بعد ها این عکس به عنوان سمبل و نماد ارتوپدی معروف شد .

اولین بیمارستان

اولین بیمارستان تخصصی بیماری های اسکلتی_عضلانی در سال ۱۷۹۰ به دست ونل(Jean-Andre Venel) سویسی ساخته شد .در این بیمارستان کاربرد بریس به طور وسیعی گسترش یافت چنان چه از نوشته های ونل استنباط می شود ، وی برای بریس های اسکولیوز و کلاب فوت اهمیت ویژه ای قائل بوده است .

در سال ۱۸۵۲ یک پزشک ارتش آلمان به نام Antonius Mathijsen برای اولین بار ایده بی حرکت سازی اندام برای بهبود شکستگی را ارائه کرد و از گچ برای این کار استفاده نمود .

پدر ارتوپدی بریتانیا

دهه ۱۹۰۰ :  ایده اسپلینت توماس ،کولار توماس و بسیاری از ارتز های اندام تحتانی و لگن مربوط به Hugh Owen    Thomas می باشد که به عنوان پدر ارتوپدی بریتانیا شناخته می شود .پدر وی یک شکسته بند سنتی بود که ۵ فرزند داشت و hugh که خلاق ترین آن ها بود و مبدع اولین آچار فرم ارتزی به نام آچار توماس می باشد .طراحی بریس های منحصر به کنترل هر مفصل از خلاقیت های بارز وی بود .طرح اسپلینت بلند مفصل ران او شباهت زیادی به Ischial Weight BearingBrace امروزی دارد .

Mechano surgery

در قرن ۱۹ میلادی ارتباط بین جراحان و سازندگان بریس به قدری نزدیک بود که متخصصین ارتز بخشی از اعضای هر مرکز جراحی ارتوپدی محسوب می شدند . به همین سبب واژه انگلیسی Mechano surgery در مورد متخصصان ارتوپدی رواج یافت .

برای اولین بار در سال ۱۸۶۵ Everett H. Dunbar یک قوس طولی از جنس چرم را در کفش قرار داد تا قوس طبیعی پا را ساپورت کند .

اولین کفش های طبی در سال ۱۹۰۵ توسط یک آمریکایی به نام Whitman  با تلفیقی از چرم و فلز برای اتصال به بریس های بلند طراحی و ساخته شد .یک قوس طبی فولادی نیز در آن تعبیه شده بود و بسیار حجیم و سنگین بود .

در سال ۱۹۱۰ دکتر شول William scholl کفش های سبک تری را که قوس طبی فلزی اما خاصیت انعطاف پذیری داشت را با نام Foot-Easer  به دنیا معرفی نمود که در عرض چند سال میلیون ها جفت از آن در سراسر جهان فروخته شد .

از حدود ۱۰۰ سال پیش ، بند چرمی جای خود را به ولکرو داد و کفش های چرمی نیز با اسپلینت های مچ پا تعویض شدند .ظهور پلاستیک انقلابی در ارتز و پروتز ایجاد کرد و کامپوزیت ها ادامه دهنده این انقلاب بودند .

در دهه ۱۹۲۰ مفهوم کفش اصلاح کننده برای دفورمیتی های پا مطرح گردید و در عرض مدت بسیار کمی بیش از ۱۰۰۰ برند که بالغ بر ۲۰۰ تای آن ها نام”دکتر” را به همراه داشتند در سراسر امریکا به عرضه کفش طبی پرداختند ، تا اینکه در دهه ۱۹۴۰ کمیسیون نظارت فدرال برای ساماندهی این تجارت وارد عمل شد و کنترل بازار و تبلیغات را بر عهده گرفت .

در دهه ۱۹۷۰ با پیدایش مواد سبک تر و انعطاف پذیرتر صنعت کفش به سمت کفش های ورزشی کشیده شد و در انتهای این دهه علم پزشکی به طراحی کفش ورود پیدا کرد .

بورد تخصصی ارتز و پروتز آمریکا در سال ۱۹۴۸ توسط ۳ پزشک ارتوپد و متخصص ارتزو پروتز(ارتوپدی فنی) راه اندازی گردید .هدف این بود که کسانی که در این زمینه کار می کردند را ارزیابی نموده و همه آنان مجوز دریافت کنند .

اولین آزمون در سال ۱۹۵۱ برگزار گردید و به افرادی که آزمون را با موفقیت پشت سر گذاشته بودند گواهی ارتز و پروتز اعطا شد .

اولین آکادمی

در دهه ۱۹۷۰نیاز به تحصیلات آکادمیک بیشتر ، برای شاغلین این رشته باعث شد آکادمی ارتز و پروتز AAOP تاسیس شود .در سال ۱۹۷۳ مصوب شد افزادی که تقاضای گواهی کار در زمینه ارتزو پروتز دارند باید مدرک دانشگاهی فوق دیپلم داشته باشند .در دهه هشتاد میلادی این تحصیلات به لیسانس ارتقا یافت .